Ροταριανή Ιστορία – Paul Harris Ο Ιδρυτής του Ρόταρυ

Το Ρόταρυ ξεκίνησε με το όραμα ενός ανθρώπου – του Paul P. Harris.

Ο Paul Harris γεννήθηκε στις 19 Απριλίου 1868 στο Racin, Wisconsin των ΗΠΑ και σε ηλικία 3 ετών, μετακόμισε στο Wallingford του Vermont, όπου μεγάλωσε  με τη φροντίδα των παππούδων του και φοίτησε στο δημοτικό σχολείο,  που σήμερα λειτουργεί ως τόπος συνάντησης του Ροταριανού Ομίλου του Wallingford.  Αργότερα παρακολούθησε το γυμνάσιο στο Ράτλαντ του Βερμόντ.  Αφού παρακολούθησε τη Στρατιωτική Ακαδημία του Βερμόντ, σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Βερμόντ, πέρασε ένα χρόνο δουλεύοντας για την Sheldon Marble Company στο West Rutland του Βερμόντ.  Για να τιμήσει τη μνήμη του παππού του, πέρασε τον επόμενο χρόνο δουλεύοντας σε ένα δικηγορικό γραφείο στο Des Moines της Αϊόβα και έλαβε το πτυχίο νομικής από το Πανεπιστήμιο της Αϊόβα τον Ιούνιο του 1891.

Αργότερα έλαβε αρκετούς τιμητικούς τίτλους, συμπεριλαμβανομένου του Bachelor of Arts και ενός Doctor of Laws από το Πανεπιστήμιο του Vermont.

Το 1896, ο Χάρις εγκαταστάθηκε στο Σικάγο και άνοιξε δικηγορικό γραφείο. Τέσσερα χρόνια αργότερα, συνάντησε τον συνάδελφο δικηγόρο Μπομπ Φρανκ για δείπνο στη Βόρεια πλευρά του Σικάγο. Περπάτησαν στην περιοχή, σταματώντας σε καταστήματα κατά μήκος της διαδρομής  και εντυπωσιάστηκε που ο Φρανκ ήταν φιλικός με πολλούς  καταστηματάρχες. Δεν είχε δει τέτοιου είδους φιλία μεταξύ επιχειρηματιών από τότε που μετακόμισε στο Σικάγο και αναρωτιόταν, αν υπήρχε τρόπος να τη διοχετεύσει και σκέφτηκε: «Αν συγκεντρώσουμε όσους λαχταρούσαν για συντροφιά όπως εγώ, κάτι θα προέκυπτε».

Ο Χάρις τελικά έπεισε αρκετούς επιχειρηματικούς συνεργάτες να συζητήσουν την ιδέα του σχηματισμού μιας οργάνωσης για τοπικούς επαγγελματίες. Στις 23 Φεβρουαρίου 1905, οι Harris, Gustavus Loehr, Silvester Schiele και Hiram Shorey συγκεντρώθηκαν στο γραφείο του Loehr στο κέντρο του Σικάγο για αυτό που θα γινόταν γνωστό ως η πρώτη συνάντηση Ροταριανού Ομίλου.

Το Φεβρουάριο του 1907, ο Χάρις εξελέγη τρίτος πρόεδρος του Ροταριανού Ομίλου του Σικάγο. Προς το τέλος της προεδρίας του, εργάστηκε για να επεκτείνει το Ρόταρυ πέρα από την πόλη. Κάποια μέλη του Ομίλου αντιστάθηκαν, μη θέλοντας να αναλάβουν το επιπλέον οικονομικό βάρος. Όμως ο Χάρις επέμεινε και μέχρι το 1910, το Ρόταρυ είχε επεκταθεί σε πολλές μεγάλες πόλεις των ΗΠΑ. Ο Χάρις αναγνώρισε την ανάγκη να σχηματιστεί μια εθνική ένωση με εκτελεστικό συμβούλιο διευθυντών. Τον Αύγουστο του 1910, οι Ροταριανοί πραγματοποίησαν το πρώτο εθνικό συνέδριο στο Σικάγο, όπου οι 16 Όμιλοι ενοποιήθηκαν ως η Εθνική Ένωση Ροταριανών Ομίλων (τώρα Διεθνές Ρόταρυ). Ο νέος σύλλογος εξέλεξε ομόφωνα τον Χάρις ως πρόεδρό του.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1920, ο Χάρις συμμετείχε ξανά ενεργά στο Ρόταρυ, υπηρετώντας ως το δημόσιο πρόσωπο της οργάνωσης. Για να προωθήσει τη συμμετοχή και την υπηρεσία, παρακολούθησε συνέδρια και επισκεπτόταν κλαμπ σε όλο τον κόσμο, συχνά συνοδευόμενος από τη σύζυγό του, Jean. Παραιτήθηκε στο τέλος της δεύτερης θητείας του ως πρόεδρος του Ρόταρυ, επικαλούμενος την κακή υγεία του και  επαγγελματικές- προσωπικές υποχρεώσεις. Εξελέγη επίτιμος Πρόεδρος, τίτλο που κράτησε μέχρι το θάνατό του.

Ο Χάρις πέθανε στις 27 Ιανουαρίου 1947 στο Σικάγο σε ηλικία 78 ετών, μετά από παρατεταμένη ασθένεια.

Πριν από το θάνατό του, έκανε γνωστό ότι προτιμούσε τις συνεισφορές στο Ροταριανό Ίδρυμα αντί για λουλούδια. Οι Ροταριανοί τίμησαν τη μνήμη του αείμνηστου ιδρυτή του Ρόταρυ, συνεισφέροντας στο ταμείο και σύντομα μετά τον θάνατό του, το Ροταριανό Ίδρυμα έλαβε 1,3 εκατομμύρια δολάρια, που βοήθησαν στην υποστήριξη του πρώτου προγράμματος του Ιδρύματος (υποτροφίες μεταπτυχιακών σπουδών στο εξωτερικό).