ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΕΚΛΙΠΟΝΤΟΣ ΠΡΟΔΙΟΙΚΗΤΟΥ ΡΟΤΑΡΙΑΝΟΥ ΔΗΜΟΣΘΕΝΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ
Ο Δημοσθένης Αποστολόπουλος γεννήθηκε στην Αγαλιανή Κυπαρισσίας της Μεσσηνίας το έτος 1930.
Ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές του σπουδές το έτος 1949 στο 9ο Γυμνάσιο Αθηνών. Πέτυχε στις εξετάσεις και εισήχθη στην Στρατιωτική Ιατρική Σχολή Θεσσαλονίκης, απ’ όπου και αποφοίτησε το έτος 1955 με τον βαθμό του μονίμου Ανθυπιάτρου. Το έτος 1962 ολοκλήρωσε την εκπαίδευσή του και έλαβε την ειδικότητα του Γενικού Χειρουργού. Το έτος 1963 ολοκλήρωσε την διδακτορική του διατριβή και ανακηρύχθηκε διδάκτορας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου με βαθμό Άριστα. Υπηρέτησε ως διοικητής πολλών υγειονομικών μονάδων (Λόχος Υγειονομικού, Τάγμα Υγειονομικού, δύο Κινητών Χειρουργικών Νοσοκομείων Εκστρατείας-ΚΙΧΝΕ) και ως Διευθυντής της Χειρουργικής Κλινικής του 404 Γ.Σ.Ν. Λαρίσης επί οκτώ χρόνια.
Το έτος 1974 ως Αρχίατρος ανέλαβε την τελευταία θέση διοικήσεως του ως διοικητής του ΚΙΧΝΕ στην Χίο, το δε έτος 1975 υπέβαλε την παραίτηση του και αποστρατεύθηκε. Το έτος 1976 ίδρυσε την ιδιωτική χειρουργική κλινική «Άγιος Κωνσταντίνος» στην Λάρισα, την οποία διεύθυνε μέχρι το 2007.
Στην οργάνωση του Ρόταρυ εισήλθε το 1970 ως μέλος του Ροταριανού Ομίλου Λαρίσης. Προσέφερε τις υπηρεσίες του ως μέλος του Δ.Σ. και αντιπρόεδρος και τα έτη 1980-1981 και 1981-1982 εξελέγη στο αξίωμα του Προέδρου του Ομίλου.
Το έτος 1989 πρωτοστάτησε και εργάστηκε με ενθουσιασμό για τη δημιουργία νέου ομίλου στην Λάρισα με την ονομασία Ροταριανός Όμιλος Ανατολικής Λαρίσης, του οποίου έγινε ιδρυτικός πρόεδρος και επανεξελέγη ως Πρόεδρος τα έτη 1991-1992 και 1992-1993.
Έγινε για πρώτη φορά Paul Harris Fellow το 1990, και συνολικά απέκτησε 5 φορές τον τίτλο αυτό. Συμμετείχε στη συντριπτική πλειονότητα των Πανελληνίων Συνεδρίων και των συνάξεων ηγεσίας και σε πάρα πολλά σεμινάρια στην πλειονότητα των οποίων υπήρξε και εισηγητής.
Διετέλεσε Διοικητής της 2480 Π.Δ.Ρ. την περίοδο 1995-1996, περίοδο κατά την οποία η 2480 αποτέλεσε τον κινητήρα διαδόσεως και αναπτύξεως του Ρόταρυ στα Βαλκάνια, συνεχίζοντας και αυξάνοντας το έργο των προηγουμένων Διοικητών. Τιμήθηκε από τον Πρόεδρο του Δ.Ρ. με σφαίρα ημιπολύτιμων λίθων στο διεθνές συνέδριο της Βαρκελώνης για την αύξηση των μελών του Ρόταρυ στην Βαλκανική.
Τη μακρά του ζωή στο Ρόταρυ τη συνδύασε με μία εξίσου έντονη επαγγελματική ζωή, για την οποία είχε την ηθική ικανοποίηση ότι από τις δεκάδες χιλιάδες ασθενείς που είχε την ευθύνη της ίασής τους και από τις πλέον των 40 χιλιάδων εγχειρήσεων που έκανε ως γενικός χειρουργός, ούτε ένας ασθενής δεν απεβίωσε.
Ήταν η μέγιστη επαγγελματική ικανοποίησή του, που συχνά ανέφερε.
Πίστευε βαθύτατα στο «Υπηρετείν Υπεράνω Εαυτόν» και υπήρξε ένας βαθύτατα συνειδητοποιημένος Ροταριανός.
Με τη σύντροφο της ζωής του Δήμητρα, το γένος Ντατσοπούλου, γνωρίστηκαν ως φοιτητές, όταν αυτή ήταν φοιτήτρια των Οικονομικών Επιστημών, και αποφοίτησαν σχεδόν ταυτόχρονα. Ήταν μαζί από το 1952.
Πορεύτηκαν σε αγαστή συνεργασία με αγάπη, έχτισαν ξεκινώντας από το μηδέν και έκαναν δύο παιδιά: τη Μαρίνα – Ηλέκτρα, συνταξιούχο πλέον δημοσιογράφο, και τον Φοίβο, πολιτικό επιστήμονα, διεθνολόγο, διδάκτορα ασφαλείας. Αμφότερα τα τέκνα είνα